Graven. De stad is een mijn en ik ontgin haar containers.
Ik aas op de karkassen van het kapitalisme,
de kadavers van objecten die hun maatschappelijk nut kwijt zijn.
Ik steel van de grote bedrijven,
ik schooi vanaf het moment dat ik een kans krijg,
ik pak wat ik pakken kan.
Ik zoek oude wijsheden die vergeten zijn geraakt in de geschiedenissen,
Bouwen. of nieuwe recepten, die tweede levens scheppen. Ik stapel ze op een hoop, ze vermengen zich met elkaar, ze geven mij een middel, ze worden een doel.
Escapisme. Al zeven jaar vlucht ik van de toekomst, bouw ik refuges in drugs, ficties, wat dan ook – als het maar niet te realistisch is. Dat kan nu niet meer.
Controle. Alles komt altijd naar mij, of ik het nu wil of niet, het is altijd goed gekomen. Ik geloof in toeval.
Hybris. Ik wil klimmen, bergen verzetten, opgemerkt worden.
Ik wil hun levens. Ik dool door mijn verleden, mijn lichaam is een grot die me verteert naar Graven.
wie ik wil worden. Ik vertaal mezelf naar mezelf. Bouwen.
Vader zegt dat ik vanaf september geld moet verdienen, mama zegt dat ze mij in alles zal steunen, ik ben nog aan het zoeken, zonder te vinden. Escapisme.
Ik heb nooit het gevoel dat ik controle heb over mezelf, ze overrompelen mij zonder oor voor mijn stem. En dat is goed genoeg. Controle.
Ik wil een beetje zekerheid, zicht hebben op wie ik ben en wat ik kan. Op de weg die ik moet bewandelen. Hybris.
Ik wil blijven zoeken.Met dit werk heb ik eens goed naar mezelf gekeken en me afgevraagd: wat heb ik nu aan de laatste vijf jaar gehad? Dit onderzoek resulteert in een tocht die dient als incomplete zelfportret. Er worden meerdere paden beklommen, de ene wat relevanter dan de andere, de andere wat persoonlijker dan de ene.